نبض شعر

برایش شعر خواندم اشک هایش را درآوردم
پس از یک عمر خاموشی صدایش را درآوردم

کلیم قصه هایم دست خالی مانده بود اما
زدم بر نیل و آخر سر عصایش را درآوردم

دلم پر بود از دستش ولی با زور خندیدم
و با دست خودم رخت عزایش را درآوردم

سپس با بوسه ای زیر زبانش را کشیدم تا  _
_ته و تووی تمام ماجرایش را درآوردم

میان ماندن و رفتن مردد بود پاهایش
نشستم، کفشهای تا به تایش را درآوردم

و او از خانه رفت و من برای رفع دلتنگی
نشستم رو به آیینه ادایش را درآوردم

حسین طاهری

و پا به پای توآمد و پا به پات نشست
دلم اگرچه گرفت و دلم اگرچه شکست

به رسم خاطره هامان همیشه چشم به چشم
همیشه شانه به شانه همیشه دست به دست

گره زدم به خیالت حقیقت خود را
تویی به موی من آشفته ، من به بوی تو مست

منم شبیه حضوری که هست اما نیست
تویی شبیه خیالی که نیست اما هست  …

چه روزهای سیاهی که بی تو سهم دلم
سکوت بود و سکوت و شکست بود و شکست

و پرسه های شبانه کنار دلتنگی
رسیده بی تو جهانم به کوچه ای بن بست

تکتم حسینی

 فیس بوک شاعر

نداشتیم هنر جز به بوم چنگ زدن

به عکس های سیاه و سفید رنگ زدن

نداشتیم توان جز به خاک افتادن

به ماه دل نسپردن ، به چشمه سنگ زدن

طلای پاک نبودیم ، نقره داغ شدیم

سزای ماست دراین خاک تیره زنگ زدن

چه دیده ایم ز خیام غیر مستی هاش ؟

چه دیده ایم ز تیمور غیر لنگ زدن؟!

بدون اینکه شبی ماه را نظاره کنیم

چه کرده ایم به جز طعنه بر پلنگ زدن؟

در ازدحام ابابیل ها کلاغ شدیم

مرام هرچه کلاغ است لاف جنگ زدن

امیرعلی سلیمانی

فیس بوک شاعر

نشستیم و همقسم خوردیم رو در رو به جان 

 اگرچه زهر می ریزیم توی استکانِ هم

 همه با یک زبانِ مشترک از درد می نالیم

 ولی فرسنگ ها دوریم از لحن و زبانِ هم

 هوای شام آخر دارم و بدجور دلتنگم

 که گَردِ درد می پاشند مردُم روی نانِ هم

 بلاتکلیف، پای تخته، فکر زنگِ بی تفریح

 فقط پاپوش می دوزیم بر پای زیانِ هم

 قلم موهای خیس از خون به جای رنگِ روغن را

 چه آسان می کشیم این روزها بر آسمانِ هم

 چه قانونِ عجیبی دارد این جنگِ اساطیری

 که شاد از مرگِ سهرابیم بینِ هفت خوانِ هم

 برادر خوانده ایم و دستِ هم را خوانده ایم انگار

 که گاهی می دهیم از دور، دندانی نشانِ هم

 سگِ ولگرد هم گاهی -بلانسبت- شَرَف دارد

 به ما که چشم می دوزیم سوی استخوان هم

 گرفته شهر رنگِ گورهای دسته جمعی را

 چنان ارواح، در حالِ عبوریم از میانِ هم

با تو از خویش نخواندم – که مجابت نکنم

خواستم تشنه ی این کهنه شرابت نکنم

گوش کن از من و بر همچو منی گوش مکن

تا که ناخواسته مشتاق عذابت نکنم

دستی از دور به هُرم غزلم داشته باش

که در این کوره ی احساس مذابت نکنم

گاه باران همه ی دغدغه اش باغچه نیست

سیل بی گاهم و ناگاه خرابت نکنم

فصلها حوصله سوزند – بپرهیز - که تا

فصل پر گریه ی این بسته کتابت نکنم

هر کسی خاطره ای داشت – گرفت از من و رفت

تو بیندیش – که تا بیهده قابت نکنم

 محمدعلی بهمنی

آدم است دیگر
یک روز صبح قبل از اینکه چشمش را باز کند به این فکر می کند که این زندگی چقدر کسالت بار است وقتی منتظر کسی نیستی!
وقتی هیچ زنگ تلفنی قرار نیست دلت را بلرزاند!
وقتی ارتعاش هیچ صدایی سلولهای خفته تنت را بیدار نمی کند !

آدم است دیگر
آسایش که به او نیامده !
وقتی آهنگ " چرا رفتی " را می شنود با خودش می گوید : کاش حداقل کسی بود که می رفت و برایش زار می زدم !
شعر می خواند و به حال شاعر غبطه می خورد که چقدر بی قرار بوده !

آدم است دیگر
گاهی دو دو تا چهار تایی می کند و میبیند همه ی آنچه دارد هیچ نمی ارزد وقتی هیچ بیگانه ای آنقدر آشنا نیست که دلت بخواهد همه اش را _ همه ی همه اش را _ فدای لبخندش کنی !

آدم است دیگر
می گویند به عشق زنده است
حالا وقتی صدای گامهای هیچکس ضربان قلبش را به نوسان نمی رساند چه کسی می گوید که زنده است ؟؟؟

هم می زنم این قهوه یِ تلخِ قجری را

تا فکرِ تــو شاید برساند شکری را

من خاطره می نوشم و با یادِ تــو خوبم

برگرد...و پایان بده این بی خبری را

بعد از گله و اخم بگو سیب...و پر رنگ

لبخند بزن تا بنویسم اثری را

حالا که حواسم به تـــو پرت است...بگیرند

از دست من این هوش و حواس بشری را

با قاشق خود شعر نوشتم، و مدادم

هم می زند این قهوه یِ تلخِ قجری را

"علی مردانی"

دختر دوید...حیف...عروسک گلوله خورد

بعد از پدر به سینه یِ قلّک گلوله خورد

آیینه ریخت...پنجره افتاد از نفس

محکم به تُنگِ ماهیِ کوچک گلوله خورد

گلدان پرید رویِ زمین تکّه تکّه شد

یک لحظه بعد سایه یِ کودک گلوله خورد

از بختِ بد خبر به کلاغان رسیده بود

با این خبر به قلبِ مترسک گلوله خورد

در چشم هایِ عاشق مادر امید مُرد

دختر دوید...مثلِ عروسک گلوله خورد

"علی مردانی"