نبض شعر

بااینکه از سرتاسر این شهر بیزارم

شادم که در ویرانه قلبم تو را دارم

ای سنگ سخت سینه ات یادآور کعبه  !

می خواهم از سیمای قلبت پرده بردارم

وقتی زمین از زیر بارم شانه خالی کرد

وقتی خبر آورد: "من محکوم آوارم"

یک زن به نام تو نگاهش را ستونم کرد

انگار دنیا را کسی برداشت از بارم

بر شانه هایم تکیه کن تا باورم باشد

یک خشت هم از من بماند باز "دیوارم"

هرچند که زخمی ترین تندیس این وادی

از حمله خونبار و ناهنگام  تاتارم

امشب هوای سینه ام "تا قسمتی خاکی"ست

فردا به سوی آسمانها سنگ می بارم...

حامدبهاروند

ماجرای من و تو، باور باورها نیست

ماجرایی است که در حافظه ی دنیا نیست  

نه دروغیم نه رویا نه خیالیم نه وهم

ذات عشقیم که در آینه ها پیدا نیست

تو گمی درمن و من درتو گمم - باورکن

جز در این شعر نشان و اثری از ما نیست

شب که آرام تر از پلک تو را می بندم

بادلم طاقت دیدار تو - تافردا نیست

من و تو ساحل و دریای همیم - اما نه!

ساحل این قدر که در فاصله با دریا نیست

محمدعلی بهمنی

حیرت زده در حسرت یک نیم نگاهم

آیینه ی اندوه و غم و غصه و  آهم

فریادرسی کو که شود منجی دل ها  

در قافله ی منتظران چشم  به راهم

خورشید درخشان نهان در پس ابری

در حسرت ماه تو در این شام سیاهم

ای روح سحر ، قبله ی من ، صبح امیدم

روشن شده از نور حضور تو  پگاهم

طوفان زده ام در دل دریای خروشان

در کشتی عشقت بده ای نوح پناهم

محمدامین فردوسی

ازاین به خمره نشستن، ازاین خراب شدن

چقدر فاصله مانده است تا شراب شدن؟

رها کنید مرا تا رها شوید از من

عذاب می کشم از مایه عذاب شدن

دلم گرفته ازاینجا، کجاست تنگ خودم؟

چه سود ماهی آزاد منجلاب شدن؟

پرنده بودن و کابوس میله و چنگال

پرنده بودن و هرصبح خیس آب شدن

شبیه پنجره یک عمر سنگسار شوی

به جرم عاشق چشمان آفتاب شدن

ببخش رود بلندم، چراکه راهی نیست

دراین وفور بیابان ، بجز سراب شدن  ...

علی ارجمند

اول از خوبی ، خطابم می کند

بعد با یک “نه ” جوابم می کند   !

جُرعه جُرعه جُرعه می بخشد به من

مست می سازَد ، شرابم می کند

خشت خشتِ جان من در دستِ اوست

زیرِ پای خود خرابم می کند

قطره ، قطره ،آبرویم می بَرَد

از خجالت گاه آبم می کند

تا که گیسو می سپارَد دستِ باد

مو به مو دارد عذابم می کند

پرسشی همواره در ذهن ِ من است

می رود یا کامیابم می کند؟!

کاش می دانستم این حوّاصفت

داخلِ آدم حسابم می کند !

باغبانِ کاشیِ روح ِ من است !

می بَرَد قمصر ، گلابم می کند

شب ، حضورِ مبهمِ گیسوی اوست

بر مدارِ شب، شهابم می کند

عاقبت با تابشِ چشمانِ خویش

ذرّه ، ذرّه، آفتابم می کند !

دکتر یدالله گودرزی

چش‍ــــــم‌هایت روزگارم را پریشان کرده است

این عمارت را نگاهت سخت ویران کرده است

هر کسی با دیدنت ایم‍ــــان خود را داده است

گیسُوانت یک جهان را نامسلمان کرده است

محش‍ـری بر پا نمودی، بهرِ عشقت بس نبود

سیل عشاقی که حیران در بیابان کرده است؟

کوه هم باشی تو را نابود خواهد کرد عشق   !

بیستون را تیشه‌ی فره‍ــــاد نالان کرده است

بعد دیدار ت‍ـــــــو تفسیرش مشخص گشته است

آن تبارک ها که «وی» در وصف انسان کرده است

گرچه می‌خواهم که برگردم ولی انگار عش‍ــــق

هرچه پل را پشت سر از پیش ویران کرده است

وحید احمدی