پاییز 94 - نبض شعر

سفارش تبلیغ

درد من را بگذارید به شیدایی خویش...!

بدست علیرضا بابایی در دسته تاریخ : 94/7/7 ساعت : 11:3 صبح

درد من را بگذارید به شیدایی خویش

ساغرم را بگذارید به اغوایی خویش

چه هراسی ست مرا درد دمادم بدهند؟

خو گرفته به غمم صرف شکیبایی خویش

عشق فرموده که رسوای جهانی بشوم

حال من را بسپارید به رسوایی خویش

همچو فواره که در اوج بیفتد ز غرور

در سقوطم ز نفس های تماشایی خویش

من همان خشت فرو ریخته از زلزله ام

که دگر نیست در اندیشه ی برپایی خویش

بعد مرگم بنویسید که عهدش نشکست

تا ابد ماند وفادار به تنهایی خویش

"مرتضی(اشکان)درویشی"

دیگر اشعار :

نویسنده : علیرضا بابایی

پریشان تو ام هرچند می دانم نمی دانی...!

بدست علیرضا بابایی در دسته تاریخ : 94/7/5 ساعت : 1:5 عصر

پریشان تو ام هرچند می دانم نمی دانی

چه حالی دارد ای گیسوکمند من پریشانی

سرانجام دل شوریده ام را می توان فهمید

از آن چشمان مست و تیغ های ناب زنجانی

من از اول اسیر بوسه و آغوش بودم، آه

خصوصا بوسه ی شیرین شورانگیز پنهانی

زبان عشق اگر مردم بلد بودند می دیدند

که چشمان تو استادند، استاد غزل خوانی

غزل عمری بدهکار اداهای تو خواهد بود

جنون مرهون من، این تازه مجنون خیابانی

چه در جان و دل زاهد گذشت از گردش چشمت

که می شد خواند از چشمش:"خداحافظ مسلمانی"

نه من تنها مقیم معبد عشق تو ام، پیداست

تمام شهر هم ذکر تو می گویند پنهانی

اگرچه سینه چاکان غم عشق تو بسیارند

یکی شان من نخواهد شد خودت هم خوب می دانی

"کمال الدین علاءالدینی شورمستی"

دیگر اشعار :

نویسنده : علیرضا بابایی

می خواهم از نگاه تو هر اتفاق را

بدست علیرضا بابایی در دسته مصطفی مهیمنی تاریخ : 94/7/1 ساعت : 10:17 صبح

می خواهم از نگاه تو هر اتفاق را

می خواهم از نگاه تو هر اتفاق را

هر اتّفاق تازه و دور از فراق را

امروز در پیاله ی رنگین کمان بریز

باران نوبهاری این اشتیاق را

با چشم خود به قهوه ی تلخم شکر بریز

روشن کن از شرار محبّت اجاق را

ای روشنای سبزه و مهتاب، می شود

خاموش کرد با تو چراغ نفاق را

جاری شو ای صلابت هفت آسمان عشق

بشکن غرور بی سبب باتلاق را

تا از خیال عشق گذشت این «قصیده»ها

عطر «غزل» گرفت هوای اتاق را

ای ساده تر ز حادثه ی «دوست داشتن »

می جویم از نگاه تو هر اتّفاق را

مصطفی مهیمنی

دیگر اشعار : مصطفی مهیمنی

نویسنده : علیرضا بابایی

شکسته - بسته بگویم سلام ریحانه

بدست علیرضا بابایی در دسته رضا علی اکبری تاریخ : 94/7/1 ساعت : 10:8 صبح

شکسته - بسته بگویم سلام ریحانه

شکسته - بسته بگویم سلام ریحانه

سلام ای غزل ناتمام ریحانه

ستاره بودی و دستان بخت من کوتاه

نچیدمت اگر از پشت بام ریحانه

حلال هر چه غزل نوش کرده ای از من

اگر چه چشم تو کردم حرام ریحانه

تو مثل دختر نارنجی ای ترنج ترین

به روی شانه ی باغ « قوام » ریحانه

هنوز نام تو را جار می زنم در باد

شکوه نام شما بادوام ریحانه

بخوان دوباره بخوان تا که مبتلام کنی

قسم به " عشق - علیه السلام " ریحانه

تو مثل دختر نارنجی ای ترنج ترین

شکفته ای تو به باغ قوام ریحانه

رضا علی اکبری

دیگر اشعار : رضا علی اکبری

نویسنده : علیرضا بابایی

< 1 2 3

درباره

نبض شعر

علیرضا بابایی

برگه‌ها

کانال ما در تلگرام

آرشیو یادداشت‌ها

بهار 94
زمستان 93
پاییز 93
تابستان 93
بهار 93
زمستان 92
پاییز 92
تابستان 92
بهار 92
زمستان 91
پاییز 91
زمستان 94
پاییز 94
تابستان 94
تابستان 96
بهار 96
تابستان 95
بهار 95

آرشیو نشده ها

تنم تابوت غمگینی که جانم رانمیفهمد

بگردم دور تو، دور نگاهت، دور باطل ها

تماشایت شروع عشق در شبهای بارانیست

با آنکه بی دلیل رها میکنی مرا

شعری به دفتر میبرم ، ابری و باران میشوی..

دیدمت چشم تو جا در چشم های من گرفت

لعنتی را دوست دارم

می پرسی تو را دوست دارم؟

وصال چیست جدایی کدام است

کلافه خسته و تنها در این شبهاى تکرارى

من سال هاست گریه نکردم، شما چطور؟

شاعر شدم که لال نمیرم فقط همین!

چشم تو را اگرچه خمار آفریدهاند

بغض سنگین گلویم را نمی فهمد کسی

تحریم نکن وسوسه ی عطر تنت را

من آن یخم که از آتش گذشت و آب نشد

اِسپند نسوزاندم و آبی نفشاندم

میشود بغلم کنی؟؟

برای تو چه کسی از بهار خواهد گفت؟!

غمم را شرح خواهم داد اگر پیدا کنم گوشی

چیزی بگو که من بنویسم به جای تو

لبت را دیدم و دیدم که ساغر راست می گوید

خوبم ... بهترم یعنی

عاشقانه دوستت دارم نمی دانم چرا؟

گفته بودی عاشقم هستی، پریشانی چرا؟!

که بود؟ شهره ی عالم به سست پیمانی

از من کسی دلداده تر پیدا نخواهی کرد

بوسید سرم را که بگوید نگران بود

آن که میگفت دلش وسعت دریا دارد

چه خلاف سر زد از ما که درِ سرای بستی؟

آخرش درد دلم کور و کرم خواخد کرد

هرچند حیا میکند از بوسه ی ما دوست

نه از خندیدنم خندان نه از رنجیدنم غمگین

شادم که با شکایت تلخی که داشتم

زخم بر دل دارم و سخت است پنهان کردنش

یا خودت با من بمان یا خاطراتت را ببر

با من به خنده گفت که باری هنوز هم؟

آغاز کن تمام خودت را برای من

دلگیرم از تقدیر و دستم بند جایی نیست

گفتی برایت درد و غم می آورم، باشد

دلبران،دل می برند.اما،تو جانم می بری

رد شدی از من، شدم هر ثانیه بیمار تر

گر چه دور خانه ام صدها نگهبان داشتم

یا دستِ رفاقت نده و دست نگه دار

علت بوسیدن اجبار میدانی که چیست

نمی گیرد کسی مثل نفس در سینه جایت را

من بی تو نیستم، تو بی من چه میکنی؟

رها کنید مرا با غم نهان خودم

آنکه از درد دل خود بفغانست منم

نیستی فکر من و حال و هوایم بکنی

اهل پرهیزم ولی می خواره می آیم به چشم!

توی این خانه کسی بعد تو تنها مانده

مثل آن عکس که از طاقچه افتاد شکست

نه اینکه فکر کنی مرهم احتیاج نداشت

شبیه چشمه -ولی بیت بیت- می جوشم

دلم گرفته برای دوباره دیدنِ تو

با من که به چشم تو گرفتارم و محتاج

درست مثلِ دو چشمِ تو مست و هشیارم

از آتش فراقت، شرحی شنیده بودم

دستی بلند کردم و گفتم: «سفر به خیر!»

خورشید من! برای تو یک ذره شد دلم

تقدیر من این بود

چیزی از عشق بلاخیز نمیدانستم

هنوز آن کودکی هستم که از قهر تو میترسد

تا باد میان من و تو نامه رسان است

خطی، خبری، هلهلهای از تو ندارم

ای ابر دل گرفته ی بی آسمان بیا

برای بار هزارم میگویم که دوستت دارم

بیا برای تو قدری بهار آوردم

دلتنگم و دلگیر، مگر ابر بهارم؟

آنها که بی کسند به یک در زدن خوشند

دکترم گفته برایم بی قراری خوب نیست

در شهر یکی نیست چو چشمان تو خون ریز

من زخم های بی نظیری به تن دارم اما

مرده ام؛ این نفس تازه من فلسفه دارد

مو طلا بافته و نقره تن و پنجه بلور

فکر میکردم در آغوشش بگیرم بهتر است

به دور از غم؛ میان جمعی و خوشحال و خندانی

مثل یک جنگل پاییزی سرما خورده

زندگی درد قشنگیست که جریان دارد

بانو ! قرار ثانیه ها را به هم نریز

من اتفاقی رو به بحرانم ،نگفتم؟

دلم تا برایت تنگ میشود

چیزی که از من خواستی جز دل بریدن نیست

وقتی که تو نیستی

به شب و پنجره بسپار که بر می گردم

قاضی شهر شده عاشق چشمان زنی

حس می کنم کنار تو از خود فراترم

ای عشق! تو که قصّه و افسانه نبودی

مرده ام ؛ این نفس تازه ی من فلسفه دارد

گاهی گمان نمیکنی ولی خوب میشود

بعد از تو هم انتظار را فهمیدم

ناز شست روزها !حسی غریبم داده اند

دلم گرفت

گاهی سفر به جاذبه ی ماه لازم ست

بگذار زمین زیر پر و بال تو باشد

هلا زلال زمین! آبروی دریاها

قطار شو که مرا با خودت سفر ببری

نه دل آزرده، نه دلتنگ، نه دلسوخته ام

هزار درد مرا، عاشقانه درمان باش

عناوین کل یادداشتها [1581]

موضوعات وبلاگ

پیوندها

لینک‌های روزانه

مینی شعر -شهر عشق [3354]
شعر نو [1516]
شاعران پارسی زبان [1153]
[آرشیو(3)]

محبوب کردن