نبض شعر

تو را برای شبی عاشقانه کم دارم

تو را برای دعای شبانه کم دارم

تو را و گرمی آغوش مهربانت را

برای خلوت و سرمای خانه کم دارم

غروب آمد و اسباب غم فراهم شد

برای گریه ام این بار شانه کم دارم

من آن پرنده ی تنهای زیر بارانم

کمی درخت و کمی آشیانه کم دارم

نخواه از تو و این میل کهنه برگردم

که در برابر حرفت بهانه کم دارم

ببخش اگر سخنانم تو را مکدر کرد

من از تبار عذابم ترانه کم دارم

جعفر مقیمیان

من و چشمی که طاقت کرد با چشم انتظاری ها

و تقویمی که خط می خورد بعد از بیقراری ها

من و حسی که از انگشتهایش درد می ریزد

من و اشکی که می خشکد به پای بردباری ها

کنار بالشم یک قاب عکسی از تو افتاده

امان از خاطرات دردناک یادگاری ها

تو و یک خال ،  نه ،  یک نقطه در پایین لبهایت

خدا و شاهکار خلقت و این ریزه کاری ها

زمستان وار جسمم را نبودت سرد خواهد کرد

دریغ از کوشش بیهوده و پوچ بخاری ها

کمی آن ور تر از من ماتمم را جشن می گیرند

کلاغان و کبوترها ، پرستو ها ، قناری ها  . .

جعفر مقیمیان

همیشه با دل تنگ و تپیده می آیی

تو مثل حرمت اشکی چکیده می آیی

همیشه با دل خونین و خاطری غمگین

تو مثل سرخی خونی به دیده می آیی

گهی شبیه خزنده خزید و خواهی رفت

ولی شبیه کسی که گزیده می آیی

دمی چه بی خبر و ناگهان شبیه نسیم

به روی پیکر سردم وزیده می آیی

گهی تو خسته و بی حال وساکتی انگار

که از مسافت دوری رسیده می آیی

و اینکه بعد شب تیره و غم آلودم

تو مثل روشنی یک سپیده می آیی

چه شد شکوفه و برگت به زیر تیر تگرگ؟

درخت بی گل و برگی-تکیده می آیی    !

شبی تو در پی من در میان این مردم

شبیه آدم -آدم ندیده- می آیی     ..

جعفر مقیمیان