نبض شعر

از این به بعد اگر بی بهانه گریه کنم

به من نخند و نگو مخفیانه گریه کنم

همان ترانه که با هم به خنده می خواندیم

زمان آن شده با آن ترانه گریه کنم

زمانه خواست که دود از سرم بلند شود

زمانه خواست ته قهوه خانه گریه کنم

تمام عمر به ساز زمانه رقصیدم

بگو چگونه به ساز زمانه گریه کنم؟

تو در مقابل و ایمان و عقل پشت سرم

مرددم چه کنم در میانه گریه کنم؟

تو را فقط برسانم به خانه ات.. خود را

سریعتر برسانم به خانه گریه کنم.

افتاده دو چشمان تو در مردمک من

انگار اثر کرده دوباره کَلَک من

تو ؛ کودک گستاخ و منم ظرف سفالی

هِی لج نکن و سنگ نزن بر تَرَک من

صد مرتبه در آبی چشمت شده ام غرق

افسوس که یک بار نکردی کمک من

رد شد دل پوشالی و ناپاک و دو رنگَت

در ساده ترین مرحله های محک من

گفتی که به جز شمع تَنَت شعله ندارم

با شعله ی کی سوخته ای؟ شاپرک من

طی شد همه ی عمرم و افسوس نبوده

یک خاطره در زندگی مشترک من

رفتیّ و من بی خاطره در خویش شکستم

در نامه نوشتم : نگَزیده ست کَک من

باز آمده ای سوی دلم مثل گذشته

آهنگ جدایی نزنی نی لبک من !!

صادق فغانی

هم جا برای اینکه بمانم نبود و نیست

هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست

پشت سرم شب سفر آبی نریخته اند

یعنی که هیچ کس نگرانم نبود و نیست

رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه ای است

که هیچ وقت قدر دهانم نبود و نیست

گفتند آفتاب تو در پشت ابرهاست

ابری درآسمان جهانم نبود و نیست

انگار هیچ وقت به دنیا نبوده ام

درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست

در دفتر همیشه نوِ خاطرات ِ من

چیزی برای اینکه بخوانم نبود و نیست

قصدم نوشتن غزل است و نوشته هام

حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست

صادق فغانی