نبض شعر

پیش از این دلخوش به این بودم که می خواهی مرا

آه ! می خواهی ولی ... تنها هر از گاهی مرا

تو همان عاقل بمان و من همان عاشق ، بس است

عشق از ظن تو این اندیشه ی واهی مرا

شاعری یک حسن دارد ... آن هم اینکه از جهان

یک قلم کافی است با یک کاغذ کاهی مرا

کاش من هم یک برادر داشتم مثل شغاد

کاش می بلعید ناغافل شبی چاهی مرا

آنچه دنیا داده را بگذار تقسیمش کنیم   :

شادی مقصد تو را ... اندوه ِ گمراهی مرا

خسته و دلگیرم اما ... باز می گویی برو

بیش از این ها خسته و دلگیر می خواهی مرا

علی اکبر آغاسیان

گیسو رها که از قل و زنجیر می شود

چون سیل روی شانه سرازیر می شود

خوشبخت آنکه موی تو را شانه می کند

اصلا کسی که موی تو را ... پیر می شود ؟  !

خورشید من ! نپرس چرا کوچک است دل

دریا که شد اسیر تو ... تبخیر می شود !

دردا به حال قافله ی قلب من که باز

دارد نگات ، تیغه ی شمشیر می شود

ای کاش مثل سفره ی حاتم شود لبت

آن وقت عاشقی چو منم سیر می شود

اصلا نیاز نیست چشید از تو آدمی

با یک نگاه ِ ساده نمک گیر می شود

تا زنده ام بیا ! که در این سرزمین ِ پیر

بعد از وفات ، از همه تقدیر می شود

من مات ِ چشم های تو بودم از ابتدا

عاشق همیشه زود زمینگیر می شود

تا چند بیت پیش ، دلم مال من نبود

حالا که پس گرفته امش ... دیر می شود !

علی اکبر آغاسیان

کسی پیشنهاد عکس بهتر داره بده تا بزارمش به دلیل فیلترینگ بیش از حد نتونستم عکس مناسب پیدا کنم