نبض شعر

امسال نیز یکسره سهم شما بهار

ما را در این زمانه چه کاریست با بهار

از پشت شیشه های کدر مات مانده ام

کاین باغ رنگ کار خزان است یا بهار

حتی تو را ز حافظه گل گرفته اند

ای مثل من غریب در این روزها ، بهار

دیشب هوایی تو شدم باز این غزل

صادق ترین گواه دل تنگ ما بهار

گلهای بی شمیم به وجدم نمی کشند

رقصی در این میانه بماند تا بهار

 محمد علی بهمنی

بهار بهار

      صدا همون صدا بود

                 صدای شاخه ها و ریشه ها بود

 بهار بهار

      چه اسم آشنایی ؟

                 صدات میاد ... اما خودت کجایی

 وا بکنیم پنجره ها رو یا نه ؟

             تازه کنیم خاطره ها رو یا نه ؟

بهار اومد لباس نو تنم کرد

            تازه تر از فصل شکفتنم کرد

بهار اومد با یه بغل جوونه

             عید آورد از تو کوچه تو خونه

 حیاط ما یه غربیل

             باغچه ما یه گلدون

                        خونه ما همیشه

                                    منتظر یه مهمون

بهار اومد لباس نو تنم کرد

             تازه تر از فصل شکفتنم کرد

بهار بهار یه مهمون قدیمی

            یه آشنای ساده و صمیمی

یه آشنا که مثل قصه ها بود

             خواب و خیال همه بچه ها بود

یادش بخیر بچگی ها چه خوب بود

            حیف که هنوز صبح نشده غروب بود

 آخ ... که چه زود قلک عیدیامون

            وقتی شکست باهاش شکست دلامون

بهار اومد برفارو نقطه چین کرد

            خنده به دلمردگی زمین کرد

چقد دلم فصل بهار و دوست داشت

            واشدن پنجره ها رو دوست داشت

بهار اومد پنجره ها رو وا کرد

            من و با حسی دیگه آشنا کرد

یه حرف یه حرف ‚ حرفای من کتاب شد

            حیف که همش سوال بی جواب شد

دروغ نگم ، هنوز دلم جوون بود

            که صبح تا شب دنبال آب و نون بود

محمد علی بهمنی

با هر بهانه در غزل هایم تو را تکرار خواهم کرد

با زنگ نام ات این سکوت آباد را آزار خواهم کرد

نام تو را تا بام دیوار بلند شهر خواهم بُرد

ز آنجا تو را بر خواب این خوش باوران آوار خواهم کرد

هر بار عزمی داشتم چیزی مرا از کار وا می داشت

اما قَسم بر نام تو آن کار را این بار خواهم کرد

دیگر نیارم طاقت دلتنگیِ دور از تو بودن را

آری ... همین فردا همین فردا تو را دیدار خواهم کرد

هرجا که باشی ، در محاق ابرها و دره ها حتا

تا دیدن ات هر راه ناهموار را ، هموار خواهم کرد

یک بار دیگر در تو ، ای آیینه ی باور نما ، خود را

می یابم و این خویشِ در تسلیم را ، انکار خواهم کرد

محمدعلی بهمنی

گاهی چنان  بدم  که  مبادا ببینیم

حتّی  اگر به  دیده  رویا  ببینیم

من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست

بر این گمان مباش  که  زیبا  ببینیم

شاعر شنیدنی است ولی میل ،‌ میل توست

آماده ای که بشنوی ام ، ‌یا  ببینیم

این واژه ها  صراحت  تنهایی من اند

با اینهمه ، مخواه که تنها  ببینیم

مبهوت می شوی اگر از روزن ات ، شبی

بی خویش ، در سماع غزل ها ببینیم

یک قطره ام ، و گاه چنان موج می زنم

در خود ، ‌که ناگزیر ی ، دریا  ببینیم

شبهای شعر خوانی من بی فروغ نیست

اما  تو با  چراغ  بیا  تا  ببینیم

محمد علی بهمنی

 از کتاب "شاعر شنیدنی است"

قطره قطره اگر چه آب شدیم ابر بودیم و آفتاب شدیم

 ساخت ما را همان که می پنداشت

 به یکی جرعه اش خراب شدیم

 رنگ سال گذشته دارد همه ی لحظه های امسالم

 365 حسرت را همچنان می کشم به دنبالم

 قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم

 دیده ام در جهان نما چشمی که به تکرار می کشد فالم

 یک نفر از غبار می آید مژده ی تازه ی تو تکراری ست

 یک نفر از غبار آمد و زد زخم های همیشه بر بالم

 باز در جمع تازه ی اضداد حال و روزی نگفتنی دارم

 هم نمی دانم از چه می خندم ,هم نمی دانم از چه می نالم

محمد علی بهمنی