نبض شعر

غیر شیدایی مرا داغی به پیشانی نبود
من‌که پیشانی نوشتم جز پریشانی نبود

همدمی ما بین آدم‌ها اگر می‌یافتم
آه من در سینه‌ام یک عمر زندانی نبود

دوستان رو به رو و دشمنان پشت سر
هرچه بود آیین این مردم مسلمانی نبود

خار چشم این و آن گردیدن از گردن‌کشی‌ست
دسترنج کاج‌ها غیر از پشیمانی نبود

چشم کافرکیش را با وحدت ابرو چه کار ؟
کاش این محراب را آیات شیطانی نبود

من‌که در بندم کجا ؟ میدان آزادی کجا ؟
کاش راه خانه‌ات این‌قدر طولانی نبود

"علیرضا بدیع"

عکس من است این عکس،عکاس کم هنر نیست
حتی منِ من از من ، این گونه با خبر نیست!

عکاس در یقینش یک چهره آفریده ست

شکل منی که در من دیگر از او اثر نیست!

حسی سمج به تکرار می گوید این خود توست
لب می گزم : نه ، وهم است وهم است و بیشتر نیست!

باور کنید از من شاعرتر است این عکس

اوهام پیرسالی در دفترش اگر نیست!

من چشم و گوش خود را از یاد برده ام_او

عکس من است هشدار :این عکس کور و کر نیست

روشن ترین دلیلم در قاب بودن اوست

من دربدرترینم ، این عکس دربدر نیست!

درگیر خویش کرده ست ذهن مشوش ام را

این عکس شرح اش اما آسان و مختصر نیست ...!

"محمد علی بهمنی"

رفتم که از دیوانه بازی دست بردارم
تا اَخم کردم مطمئن شد دوستش دارم

 
واکرد درهای قفس را گفت: مختاری!
ترجیح دادم دست روی دست بگذارم

 
بیزارم از وقتی که آزادم کند، ای وای!
روزی که خوشحالش نخواهد کرد آزارم

 
این پا و آن پا کرد گفتم دوستم دارد
اما نگو سر در نمی آورده از کارم!

 
از یال و کوپالم خجالت می کشم اما
بازیچه ی آهو شدن را دوست می دارم

با خود نشستم مو به مو یادآوری کردم
از خواب های روز در شب های بیدارم

من چای می خوردم به نوبت شعر می خواندند
تا صبح، عکس سایه و سعدی به دیوارم

"مهدی فرجی"

تقدیر من این بود که در بند تو باشم

دیوانه ی دیوانه ی لبخند تو باشم

چنگیزترین نادر من باشی و من هم

ای نادره ی شهر، سمرقند تو باشم

تو نقشه بریزی که چطور مال تو باشم

من عاشق این حیله و ترفند تو باشم

ای کاش که مانند مه صبح بهاری

پیچیده در آغوش دماوند تو باشم

انگشت نمایی و جنون و غم و... کم بود؟!

دیگر چه کنم تا که خوشایند تو باشم؟!

"کمال الدین علاءالدینی شورمستی"

به دیدگان سرد من خنده ی اضطراری است

و مرگ من برای تو واژه ی استعاری است

و انتفاضه ای جدید به راه چشم های توست

نگاه به چشم های تو حمله ی انتحاری است

تولیت حریم عشق گرچه مرا کشنده است

تنم برای این حریم خادم افتخاری است

به استناد این غزل به اعتبار واژه ها

که مرگ من برای تو همیشه اختیاری است

مفتخر حراست حریم عشق تو منم

 و حیف که عشق عارفان همیشه انحصاری است

"مرتضی درویشی (اشکان)"

..........................................................................................................

مراتب قدردانی و سپاس خود را از "فرهاد" عزیز بابت حسن انتخاب شان صمیمانه ابراز می داریم!

دارد به جانم لرز می افتد ، رفیق ؛ انگار پاییزم
دارم شبیه برگ های زرد و خشک از شاخه می ریزم

در خود فرو می میرم و چشمی مرا اینسان نمی بیند
آهسته دارم می روم از دست ، من با خود گلاویزم

دارد به گرد خویش می چرخاندم هر لحظه ، هر ساعت
من عقربه ؟! نه ... مثل عقرب زهرها در خویش می ریزم

دارد به گرد خویش می چرخا ... نه ... من در خویش می پیچم
من مار ؟! نه ... من مار زخمی ؟! نه ... ولی از زخم لبریزم

سرشار از زخمم بیا ، زردم بیا ، دستت نمک دارد
تا شور انگیزانیم ، با شوق از این خاک برخیزم

برفی ، زمستانی ، تگرگی ، نرم نرمک می رسی از راه
دارد به جانم لرز می افتد ، رفیق ؛ انگار پاییزم

"محمد علی آل مجتبی"