نبض شعر

همه ی شهر من انگار به تو معتادند

که فقط پیش خودت، منظره هایش شادند

مردمش لحظه ی خندیدن تو می رقصند

مردمش درد ندارند ، همه آزادند

نیستی! پنجره و شمع به خود می لرزند

دلخوشی های کمم توی مسیر بادند

داغ دیدند همه دخترکان بعد از تو

با تن لخت در آتشکده ها جان دادند

تو خودت بهتر از این قافیه ها می دانی

تو که بودی همگی بوی غزل می دادند

مانده بودی اگر اینجا به نگاهت سوگند

اتفاقات بد اینطور نمی افتادند   !

صنم نافع

پای یک مسجد متروک بنای ده ماست

 نوتر از منظره ها مقبره های ده ماست

خانه هامان گلی و پنجره هامان بسته

 فقط این مسجد متروکه نمای ده ماست

کدخدای ده ما هرچه بگوید حق است

 کدخدای ده ما نیست خدای ده ماست

 کدخدا را چو خدا قبله حاجت کردیم

کدخدایی و خدایی که بلای ده ماست

ما از این زندگی آخر به خدا خسته شدیم

این صدا مختص من نیست صدای ده ماست

خاک نفرین شده ها مرکز طاعون زده ها

 تخم آفت زدگی در گل و لای ده ماست

پدرم از ده بالا که غروب آمد گفت

هرچه بد بختی و درد است برای ده ماست

آی چوپان جوان خسته نباشی بنواز

فقط این نی لبکت لطف و صفای ده ماست

محمدرضا  یعقوبی

بغض خاموشم و آوا شدنم نزدیک است

گره ی کورم اگر، واشدنم نزدیک است

شهر من گم شده زیر تلی از خاکستر

در پی ام هستی و پیدا شدنم نزدیک است

عشق  چادر زده چندی ست حوالی دلم

مژدگانی بده بر پا شدنم نزدیک است

" فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم   "

عاشقت هستم و رسوا شدنم نزدیک است

وصلت دست من و چاک گریبان شما

شک ندارم که زلیخا شدنم نزدیک است

بهروز آورزمان

تو دلت سنگ و دلم چشم به در دوخته است

نزن آتش به درختی که خودش سوخته است

به خدا رسم وفا نیست ، دلی را ببری

که وفا را ، خودش از محضرت آموخته است

چه بگویم به خدایت ، که جهان باخبر است

که در این دل چه حریقی که برافروخته است

گل من سرکش و زیباست ، دل آراست ، ولی

حیف ! در سینه جفا و ستم اندوخته است

قصد او چیست؟ ، که عمری به اسارت ببرد؟

یوسفی را که به صد قافله نفروخته است؟

محسن  نظری

دلم گرفته دوباره برای بعضی ها

نمی رود ز سر من هوای بعضی ها

به ماه گفت شبی ، آفتابگردانی

برو که پُر شدنی نیست جای بعضی ها

چی ام؟ نوار سیاهی به روی قاب زمان

پُر است حافظه ام از صدای بعضی ها

غریب چون پسر نوح ، رانده از هر سو

نبود پشت سر من دعای بعضی ها

شکوه مجلس شادی من نشد احدی

منی که کشته شدم در عزای بعضی ها

درآغُل منِ چوپان عزا و عید یکی ست

به هر بهانه دلم شد فدای بعضی ها

بهای فرش دلم چون فزون شود چه غمی ست

اگر لگد بشود زیر پای بعضی ها

دلم گرفته برای گذشته های خودم

برای درد و دل و شانه های بعضی ها

طبیب شهرم و درمانده از علاج خودم

رواست بر دل من ناروای بعضی ها

محمدمهدی  نورقربانی

الا که از همگانت عزیزتر دارم

شکسته باد دلم، گر دل از تو بردارم

اگر چه دشمن جان منی، نمی دانم

چرا ز دوست ترت نیز، دوست تر دارم

بورز عشق و تحاشی مکن که با خبری

تو نیز از دل من ، کز دلت خبر دارم

قسم به چشم تو، که کور باد چشمانم

اگر به غیر تو با دیگری نظر دارم

کدام دلبری؟ آخر به سینه، غیر دلی

که برده ای تو؟ دل دیگری مگر دارم؟

برای آمدنم آن چه دیگران دانند

بهانه ای است که من مقصدی دگر دارم

دلم به سوی تو پر می زند که می آیم

به شوق توست که آهنگ این سفر دارم

اگر به عشق هواداری ام کنی وقت است

که صبر کرده ام و نوبت ظفر دارم

حسین  منزوی

انسان امروزی - مفید و مختصر - تنهاست   !

تنهای تنها ... کاملاً ... از هر نظر ... تنهاست !

تنهایی اش را می برد با خود به هر شهری

انسان تنها ؛ خانه باشد یا سفر ؛ تنهاست !

با آنکه در آغوش هم هستیم ؛ تنهـــاییم

هر «خانواده» جمعی از «چندین نفر تنها» ست!

علمی به نام علم « تنهایی شناسی» نیست !

-با اینکه در این روزها نوع بشر تنهاست –

نقاش تنهایی یک شهر بزرگم من !

هر خالقی در موقع خلق اثر تنهاست !

دل را - به هر تعداد لازم بود - قسمت کن!

هر کس «یکی» را دوست دارد بیشتر تنهاست!

اصغر عظیمی مهر

وعشق

آنقدرها هم که فکر می کردیم 

عادلانه نبود 

زن همسایه عاشق شد 

پیراهن بلندتری دوخت

من عاشق شدم

گریه های بلند تری سر دادم

در عصر ما

همه 

همیشه

دیر می رسند

یکی به اتوبوس

یکی به قطار

یکی 

به یکی...

رویاشاه حسین زاده

این منم ؛ خون جگر از بدِ دوران خورده

مرد رندی که رکب های فراوان خورده   !

غم ویرانی خود را به چه تشبیه کنم ؟

فرض کن کوهِ شنی طعنه ی طوفان خورده !

عشق را با چه بسازد ، به کدامین ترفند ،

شاعری که همه ی عمر غمِ نان خورده ؟

چه به روز غزل آمد که همه منزوی اند

قرعه بر معرکه ی معرکه گیران خورده

دشتمان گرگ اگر داشت ، نمی نالیدم

نیمی از گله ی ما را سگ چوپان خورده !

جرم من ، فاشِ مگوهاست وَ حکمم سنگین

چه کند شاهدِ سوگند به قرآن خورده ؟

شعر هم عقل ندارد که در این شهرِ شعور ،

گذرش بر من دیوانه ی دوران خورده ... !

مجتبی سپید

درختی که منم 

برگ‌هایش را ریخت 

تا تو 

ماه را از میان شانه‌هاش 

تماشا کنی...

علیرضا روشن