نبض شعر

شب در سکوتِ آینه آشوب می کنی

حالم بد است، حالِ مرا خوب می کنی

بیدار می کنی تو گلوی پرنده را

هاشور می زنی به لبم طرحِ خنده را

من بُهتِ سرد و ابریِ یک آه ممتدم

در درّه ی عمیقِ نگاهت مردّدم!

لبخند را به روی لبم قاب می کنی

رسمِ قدیمِ آینه را باب می کنی

ماه از لبانِ شیری تو آب می‌خورَد

صدها ستاره بر تنِ تو تاب می خورَد!

عالَم برای خواندنِ تو گوش می شود

شب پیشِ چشم های تو خاموش می شود….! *

یدالله گودرزی(شهاب)

با تشکر از یلدا محمدی بخاطر پیشنهاد این شعر

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود 

سر تمام عزیزانتان جدا نشود

برادران شما را یکی یکی نکُشند

میان حرمله ها عمه ای رها نشود

نگار من سر زلفت چه خوش کشیده به بندم

خوشم که از همه خوبان تو را اسیر کمندم

رها نمی شوم از تو ، جدا نمی شوی از من

اگر به بند کِشندم و اگر به تیغ کُشندم

چه شد که طالعم امشب ز برج نیزه دمیده

ز پا اگر نفتادم ، رهین بخت بلندم

نمانده یک رگ سالم ، نه در تن تو ، نه در من

نشسته زخم به زخمت ، گسسته بند ز بندم

به جامه ای که نداری ، کدام زخم بپوشم

به معجری که ندارم ، کدام زخم ببندم

شبی که کنج تنوری ، کدام صبر و صبوری

میان خیمه ی سوزان ، بر آتش تو سپندم

تو و رضا بقضائک  من و رایت جمیلا

هر آنچه دوست پسندد ، به جان دوست پسندم...

"حاج سعید حدادیان"

بگو که یک شبه مردی شدی برای خودت

و ایستادی امروز روی پای خودت

نشان بده به همه چه قیامتی هستی

و باز در پی اثبات ادّعای خودت

از آسمانی گهواره روی خاک بیفت

بیفت مثل همه مردها به پای خودت

پدر قنوت گرفته ترا برای خدا

ولی هنوز تو مشغول ربنای خودت

که شاید آخر سیر تکامل حلقت

سه جرعه تیر بریزی درون نای خودت

یکی به جای عمویت که از تو تشنه تر است

یکی به جای رباب و یکی به جای خودت

بده تمام خودت را به نیزه ها و بگیر

برای عمه کمی سایه در ازای خودت

و بعد همسفر کاروان برو بالا

برو به قصد رسیدن به انتهای خودت

و در نهایت معراج خویش می بینی

که تازه آخر عرش است ابتدای خودت

سه روز بعد، در افلاک دفن خواهی شد

درون قلب پدر خاک کربلای خودت...

"هادی جان فدا"

جنگ صفین ،

پدر خواست که تضعیف کند روحیه دشمن خود را

بکشد گوشه ای از قدرت بازوی خودش را به تماشا

پسر شاه چنان ماه و مبهوت تماشای خودش یوسف در چاه

و از شیوه جنگ آوری  رزم و نبرد پدر آگاه

و از هر نظر انگار خود شخص ید الله

پسر لایق لا حول و لا قوه الا بالله

پدر عمامه خود را به سر و روی پسر بست که از چشم و نظر دور بماند...

سپس آرام به او گفت : برو تا که در این معرکه غوغا بکنی

اما پسر شیر مبادا بروی جنگ نمایان بکنی ای مرد

فقط گرد و غباری کن و برگرد

که تو پشت و پناه سپه روز مبادای حسینی ،

و کنون روز دهم روز مباداست...

"نا شناس"

....................................................................................

فایل صوتی اجرای کامل این قطعه(سلحشور)

از این به بعد اگر بی بهانه گریه کنم

به من نخند و نگو مخفیانه گریه کنم

همان ترانه که با هم به خنده می خواندیم

زمان آن شده با آن ترانه گریه کنم

زمانه خواست که دود از سرم بلند شود

زمانه خواست ته قهوه خانه گریه کنم

تمام عمر به ساز زمانه رقصیدم

بگو چگونه به ساز زمانه گریه کنم؟

تو در مقابل و ایمان و عقل پشت سرم

مرددم چه کنم در میانه گریه کنم؟

تو را فقط برسانم به خانه ات.. خود را

سریعتر برسانم به خانه گریه کنم.

شراره می‌کشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی است
که با نوشتن نامت شود معطر دست؟

حدیث حسن تو را نور می برد بر دوش
شکوه نام تو را حور می‌برد بر دست

چنین به آب زدن، امتحان غیرت بود
و گرنه بود شما را به آب کوثر دست

چو دست برد به تیغ، آسمانیان گفتند  :
به ذوالفقار مگر برده است حیدر دست؟

برای آن‌که بیفتد به کار یار، گره
طناب شد فلک و دشت سراسر دست

چو فتنه موج زد از هر کران و راهش بست
شد اسب، کشتی و آن دشت، بَحر و لنگر دست

برید باد دو دستی که با امید امان
به روز واقعه بردارد از برادر دست

فرشته گفت: بینداز دست و دوست بگیر
چنین معامله‌ای داده است کم‌تر دست

صنوبری ِ تو و سروی، به دست حاجت نیست
نزیبد آخر بر قامت صنوبر دست

چو شیر، طعمه به دندان گرفت و دست افتاد
به حمل طعمه نیاید به کار، دیگر دست

گرفت تا که به دندان، ابوالفضایل مشک
به اتفاق به دندان گرفت لشکر دست

هوای ماندن و بردن به خیمه، آبِ زلال
اگر نداشت، چه اندیشه داشت در سر، دست؟

مگر نیامدنِ دست از خجالت بود
که تر نشد لب اطفال خیل و شد تر، دست

به خون چو جعفر طیار بال و پر می‌زد
شنیده بود: شود بال، روز محشر، دست

حکایت تو به ام‌البنین که خواهد گفت
وزین حدیث، چه حالی دهد به مادر دست؟

به همدلی، همه کس دست می‌دهد اول
فدای همت مردی که داد آخر دست

در آن سموم خزان آن‌قدر عجیب نبود
که از وجود گلی چون تو گشت پرپر دست

به پای‌بوس تو آیم به سر، به گوشه‌ی چشم
جواز طوف و زیارت دهد مرا گر دست

نه احتمال صبوری دهد پیاپی پای
نه افتخار زیارت دهد مکرر دست  

***

به حکم شاه دل ای خواجه، خشت جان بگذار
ز پیک یار چه سرباز می‌زنی هر دست؟

به دوست هر چه دهد، اهل دل نگیرد باز
حریف عشق چنین می‌دهد به دلبر دست

"نا شناس"

من از شب های تنهایی، هزاران داستان دارم

درون دل نمی دانی، چه اندوهی نهان دارم

وقتی بیایی سینه را ، خانه تکانی می کنم
رنگ تمام پرده‌ها را آسمانی می کنم

وقتی بیایی روز و شب چون کودکان نو سخن
با ذوق ، در دنیای تو شیرین زبانی می کنم

آنقدر خیره مانده ام بر عکس‌های کهنه ات
انگار دارم قاب‌ها را هم روانی می کنم

طاقت نمی آرم کسی آیینه ات را بشکند
با قیل و قال سنگ‌ها هی مهربانی می کنم

من با تمام واژه‌ها اتمام حجت کرده ام
شعر تو را ... شور تو را ... روزی جهانی می‌کنم

یک جای دنیا – شعر- با هم آشتی‌مان می دهد
آنوقت هر شب در هوایت شعر خوانی می کنم

دیگر چه فرقی می کند من پیر باشم یا جوان؟!
وقتی تو باشی تا ته دنیا جوانی می کنم

حسنا محمدزاده