نبض شعر

من سایه ای از نیمه پنهانی خویشم 

تصویر هزار آینه حیرانی خویشم

صد بار پشیمانی و صد مرتبه توبه

هر بار پشیمان ز پشیمانی خویشم

عالم همه هرچند که زندان من و توست 

از این همه آزادم و زندانی خویشم

تا در خم آن گیسوی آشفته زدم دست

چون خاطر خود جمع پریشانی خویشم

فردایی اگر باشد باز از پی امروز 

شرمنده چو حافظ ز مسلمانی خویشم.....

قیصر امین پور 

عشق دنیای مرا سوزاند اما پیشکش

داد از این دارم که دینم سوخت، دنیا پیشکش   !

ای که می‌گویی طبیب قلب‌های عاشقی  
کاش دردم را نیفزایی، مداوا پیشکش 

دشمنانت در پی صلحند اما چشم تو
دوستان را هم فدا کرده‌ست، آنها پیشکش

بس که زیبایی اگر یوسف تو را می‌دید نیز
چنگ بر پیراهنت می‌زد، زلیخا پیشکش

ماهی تنهای تنگم، کاش دست سرنوشت
برکه‌ای کوچک به من می‌داد، دریا پیشکش 

سجّاد سامانی

تو ماهی و من ، ماهی این برکه ی کاشی..
اندوه بزرگی ست ، زمانی که نباشی!

آه از نفس پاک تو و ، صبح نشابور
از چشم تو و ، حجره ی فیروزه تراشی..

به شب رسیده ام و ماه در بساطم نیست

بگو به آینه ها آه در بساطم نیست

 به چاه زندگی افتادم و طنابی که

 مرا در آورد از چاه ، دربساطم نیست

 سلاح جنگ ندارم زمن مترس ای زاغ

مترسکم! که بجز کاه در بساطم نیست

به کیش و ماتی خود هرچه مهره داشته ام

به صفحه چیده ام و شاه در بساطم نیست

مرا ز شادی خود شاد کن که من چیزی

بجزهمین غم جانکاه در بساطم نیست

 اشاره می کنی از آن سر جهان به سفر

مرا که توشه ی این راه در بساطم نیست

بگو به آینه ها روی بر نگردانند

بگو به آینه ها آه در بساطم نیست

علی ارجمند

دیدی دوباره روی دلم پا گذاشتی

این مرد را نیامده تنها گذاشتی!!

مانند کوچه ای که مسیر عبور توست

در من قدم زدی و مــرا جا گذاشتی

ماهی شدم که غرق تو باشم ولی مــرا

با تنگ در مقابل دریا گذاشتی

هر کار کرده ام منو تو ما شود، نشد!!!

یک خط فاصله وسطه مـــ ــ ـــا گذاشتی

گاهی دلم خوش است مرا مثل شوکران

شاید برای روز مبادا گذاشتی

در را اگر چه پشت سرت بسته ای ولی

شکر خـــدا که پنجره را وا گذاشتی

سورنا جوکار

از سوز و ساز و حسرت و از داغ دل پُرم

محزون تر از کمانچه ی کیهان کلهرم

داغم چنان که شعله ی فریاد و دودِ داد

پنهان نمی شود به قبای تظاهرم

آبم ولی به آتش خود نیستم جواب

نانم ولی به سفره ی  خود، سخت آجرم

شعرم که جز به روز سرودن نمی‌رسم

بغضم که جز به درد شکستن نمی‌خورم

نفرین به من که خلق، مرا رشته‌های مهر

یک یک بریده اند، ولی من نمی برم

من مثل اشک، منتظر پلک هم زدن

مثل حباب منتظر یک تلنگرم !

مرتضی لطفی

گاه در گُل می پسندد،گاه در گِل میکشد

هرچه آدم می کشد، از خامی دل می کشد

گاه مثل پیرمردان ساکت است و باوقار،

گاه مثل نوعروسان،بی خبرکِل می کشد

کجروی های "فُضیل"این نکته را معلوم کرد:

عشق حتی بار کج را-هم-به منزل میکشد

موجهای بیقرار و گوشماهیها که هیچ،

عشق ، گهگاهی نهنگی را به ساحل می کشد!

دوست مست و چشم من مست است و میدانم ، دریغ،

دست از آهو، پلنگِ مست،مشکل می کشد

حسین جنتی

هفت دریا را برایت غرق خون آورده ام

آسمان را پیش پایت سرنگون آورده ام

نام زیبایت زبانم را چنان در بند خواست
کز زبونی واژه ها را واژگون آورده ام

گفته بودی دل بیاور تا تو را باور کنم
گفته بودی دل ، ولی دریای خون آورده ام

هرچه می بینی همینم ، بیش از این از من مخواه
صورت بیرونی ام را از درون آورده ام

در میان شعر من دنبال غم هایت مگرد
من غم خود را از اعماق قرون آورده ام

تحفه ای در کوله بارم نیست ، بگشا و ببین
سالها صحرا نشین بودم ، جنون آورده ام  !

محمدرضا طاهری