نبض شعر

بوسید سرم را که بگوید نگران بود

دنبال کسی بود که خود غافل از آن بود

دل بود و گرفتار وفایی که به سر نیست

من بودم و یاری که دلش با دگران بود

هرشب جگرم سوخت از این عشق خیالی

این سیل جگرسوز که از دیده روان بود

من ساکن کوی توام و از تو چه دورم !

میسوزم از این عشق که در برزخ جان بود

هرچند بگویم که تو را دوست ندارم

چیزی که عیان است چه حاجت به بیان بود

نرگس_بهارلویی

آن که می‌گفت دلش وسعت دریا دارد

گوشه‌ای دنج برای منِ تنها دارد؟

بی‌جهت در پی توجیه گناهش هستید

یوسف این بار خودش میل زلیخا دارد!

چشم‌هایت به خدا حرف ندارند، ولی

هر نگاهت سی و دو حرفِ الفبا دارد

آن که امروز به دست آوَرَد احساس تو را

چه نیازی به غمِ روز مبادا دارد؟

عاقبت در تب آغوش تو گم خواهم شد

دل به دریا زدنِ رود، تماشا دارد

#امید_صباغ_نو

چه خلاف سر زد از ما که درِ سرای بستی؟

برِ دشمنان نشستی، دلِ دوستان شکستی

سرِ شانه را شکستم به بهانه‌ی تطاول  

که به حلقه‌حلقه زلفت نکند درازدستی

ز تو خواهشِ غرامت نکند تنی که کشتی  

ز تو آرزوی مرهم نکند دلی که خستی

کسی از خرابه‌ی دل نگرفته باج هرگز  

تو بر آن خراج بستی و به سلطنت نشستی

به قلمروی محبت درِ خانه‌ای نرفتی  

که به پاکی‌اش نرفتی و به سختی‌اش نبستی

به کمال عجز گفتم که به لب رسید جانم  

ز غرور ناز گفتی: که مگر هنوز هستی؟

ز طوافِ کعبه بگذر، تو که حق نمی‌شناسی  

به در کنشت منشین تو که بت نمی‌پرستی

تو که ترکِ سر نگفتی ز پی‌اش چگونه رفتی؟  

تو که نقدِ جان ندادی ز غمش چگونه رستی؟

اگرت هوای تاج است ببوس خاک پایش

  که بدین مقامِ عالی نرسی مگر ز پستی

مگر از دهانِ ساقی مددی رسد وگرنه  

کس از این شرابِ باقی نرسد به هیچ مستی

مگر از عذار سر زد خطِ آن پسر فروغی  

که به صد هزار تندی ز کمند شوق جستی

#فروغی_بسطامی

آخرش درد دلم کور و کَرَم خواهد کرد

اشک آغشته به خون،خون جگرم خواهد کرد

چشم در چشم، صدایت، نفست، آغوشت

فکر این حادثه ها، در به دَرَم خواهد کرد

یاد تو در دل من مثل همان خمره ی می

هرچه می کهنه شود،مست ترم خواهد کرد

اگر این فاصله ها کم نشود می دانم

تبِ گیرایِ غمت، جان به سرم خواهد کرد

آنقَدَر مست توام بی خبر از دنیایم

آخرش مرگ فقط با خبرم خواهد کرد

جلال_جاوند

هرچند حیا می‌کند از بوسه ی ما دوست

دلتنگی ما بیشتر از دلهره اوست

الفت چه طلسمی است که باطل‌شدنی نیست

اعجاز تو ای عشق نه سحر است نه جادوست

ای کاش شب مرگ در آغوش تو باشم

زهری که بنوشم ز لب سرخ تو داروست

یک‌بار دگر بار سفر بستی و رفتی

تا یاد بگیرم که سفر خوی پرستوست

از کوشش بیهوده خود دست کشیدم

در بستر مرداب چه حاجت به تکاپوست

#فاضل_نظری 

نه از خندیدنم خندان نه از رنجیدنم غمگین 

مرا نادیده می‌گیرد چه دردی بیشتر از این؟

 خدا عمرت دهد، آهسته این را گفت و ترکم کرد !

نفهمیدم که با حرفش دعایم کرد یا نفرین ؟

گمان کن روی آتش چند خرمن پنبه بگذارند 

نشد بر داغ عشقش حرف‌های دیگران تسکین

تو ای دنیا چه مکر تازه‌ای در چنته‌ات داری؟ 

فریبت را نخواهم خورد بدسیمای خوش تزئین !

نفهمیدم چه‌ها دیدم، نمی‌دانم چه خواهم دید 

تمام زندگی خواب است! خوابی مبهم و سنگین

#مجید_ترکابادی

شادم که با شکایت تلخی که داشتم 

در باغ عشق، دانه نفرت نکاشتم 

بیگانگان اگرچه به من زخم میزنند  

اما رفیق، از تو توقع نداشتم ...

نگذاشتی سری بگذارم به شانه‌ات  

ای کاش میگذشتی و سر میگذاشتم ...

شکر خدا که موجب خوشنامی من است  

نامت که بر کتیبه قلبم نگاشتم

ای شعر تازه، اینهمه تکرار را ببخش ! 

بی روی دوست، ذوق چنانی نداشتم

سجاد_سامانی

زخم بر دل دارم و سخت است پنهان کردنش

مثل هابیلی که گیجم کرده فکر مدفنش

پیش من لبخند تلخی زد که حتی هیچکس

‎انتظارش را ندارد لحظه‌ای از دشمنش

آن قدر دور است از من که شب ویرانی‌ام

‎گرد و خاکی هم نمی‌شیند به روی دامنش

‎رفت اما یادگاری بین ما جامانده است

‎حسرت او بر دل ما، حق ما بر گردنش

‎هم غم کنعانیان شد، هم عزیز مصریان

‎لطف‌ها کرده به یوسف قصه‌ی پیراهنش

 محمد_شیخی

نیستی ..لالایی ِ حسرت خرابم می کند 

آتش تنهایی و غربت کبابم می کند 

گاه می گویم که شاید این همه غم حکمت است

یا که خوشبختی به زودی انتخابم می کند 

سینه ی خود را اگر بشکافم و مضمون دهم 

دوستی شاعر نما فورا کتابم می کند 

حال من بدتر نباشد ،از تو بهتر نیستم

مادرم با زحمت صد قرص خوابم می کند 

صبر تنها مرهم دلهای نارو خورده است

رفتی و کم کم زمان دارد مجابم می کند 

یا خودت با من بمان یا خاطراتت را ببر 

زیستن با دشنه ای در سینه ، آبم می کند ...

رهی_کاوه

با من به خنده گفت که باری هنوز هم؟ 

گریان جواب دادمش، آری هنوز هم 

آری اگر تو نام من از یاد برده‌ای 

از دل نرفته یاد تو، باری، هنوز هم 

شوق هزار غنچه نشکفته با من است 

تا بشکفد به باغ بهاری، هنوز هم 

سر می‌نهم به بالش حسرت، در این امید 

تا سر نهم به دامن یاری، هنوز هم 

زآن آتشی که عشق تو در جان من فکند 

مانده است شعله‌وار شراری، هنوز هم 

عادل! صبور باش که در این جهان کسی 

یک گل نچیده بی‌غم خاری هنوز هم 

#حداد_عادل