نبض شعر

دلم از غصه مترسان که خودم غمگینم

تنم از پایه ملرزان که خودم غمگینم

شده یکبار تو تنها بشوی همراهم

رخت اینبار مگردان که  خودم غمگینم

دل دیوانه ی من با غم تو می سازد

به رخش زلف مرقصان که  خودم غمگینم

غزلم سیل  به چشمان دلم جاری کرد

منویس از شب هجران که  خودم غمگینم

به تو گفتم نروی از دل من خواهی گر

سرم از خاک بپوشان که  خودم غمگینم

بگذر از تن خسته گوهرش فانی شد

تو دلم باز مرنجان که  خودم غمگینم

تو که ای سرو روان درد دلم میدانی

همه اشکم مده باران که  خودم غمگینم

به غروب شب تاریک تو من میمیرم

تو شب از سایه فروزان که خودم غمگینم

دل تنها شده ام تا به سحر غمگین است

مرو از یاد غریبان که  خودم غمگینم

تو که با این دل غمگین زده ام شادابی

تو بیا با لب خندان که خودم غمگینم

حمید عزیزیان

من تشنه ی دیدار تو هستم تو چه هستی

آیینه ی دیوار تو هستم  تو چه هستی

ای همهمه ی مبهم همراه درختان

چون باد هوا دار تو هستم تو چه هستی

عمریست من  گمشده  درخانه ی  تردید

دیوار به دیوار تو هستم تو چه هستی

ای  میوه ی ممنوعه  به هر طعم که باشی

چون شاخه نگهدار تو هستم تو چه هستی

در چاه حسد برده و  در مصر عزیزی

من نیز خریدار تو هستم تو چه هستی

هر جا بروم بیرق  دستان تو پیداست

یک شهر بدهکار تو هستم تو چه هستی

رضا کرمی

حیف باشد که من از روی تو دل بر گیرم

ترک روی تو کنم دلبر دیگر گیرم

سر به راه تو نمادم قدمی رنجه نما

تا ز فیض قدمت زندگی از سر گیرم

نیست ما را هوس دیدن غیر از تو کسی

چهره بنمای که تا دل زجهان بر گیرم

دیدمت ساقی بزم دگرانی و مرا

رخصتی نیست که از دست تو ساغر گیرم

فصل عشق تو نوشتیم بر اوراقی چند

نا تمام است تو گویی که من از سر گیرم

رادفر خون دل ار دیده فرو ریزد و من

خواهم از خون دلش لاله احمر گیرم

حسن رادفر

گرچه آن آرام جان هر دم بیازارد مرا

باز میدانم که چون جان دوست میدارد مرا

تا زچشم او نیفتم چشم پوشیدم از او

دور گشتم تا که آن گل خوار نشمارد مرا

وصل او میخواستم اما فراموشش شدم

رنج هجران میکشم شاید که یاد آرد مرا

مرده ام پنداشت کامد با رقیب از من گذشت

من به عشقش زنده ام کو مرده پندارد مرا

بی نصیبم دید از در و گهر دامن کشید

بی خبر کز دیده بر دامن گهر بارد مرا

روز و شب ها باخیالش رازها دارم چه غم

گر که دور از خویشتن عمری نگهدارد مرا

در دل (شهری) به جز نقش وجودش هیچ نیست

بی وفا ان سنگ دل چون خویش انگارد مرا

عباس اخوان

مردی که از دو چشم تو تبعید می شود

در امتحان حادثه تجدید می شود     !

چون از شبی سیاه به اینجا رسیده است

بی اعتنا به تابش خورشید می شود

بی مقصد از تمام جهان دور گشته است

تنها ترین ترانه نومید می شود…

پچ پچ : (کسی چو اشک ولی خیس تر !)، (عجب!!)

او می رسد و شایعه تایید می شود!

وقتی نماز خواند ، صدایی بلند شد

یک پرسش و جواب : (ببخشید می شود -

بر آب سجده کرد؟!) … (عزیزم! چرا که نه ؟!

وقتی که عشق مرجع تقلید می شود…

حالا که رفته مرد پریشان چشم تو

شاعر دچار حالت تردید می شود :

آدم نبود و… با تو به گندم سلام کرد ؟!

حوا نبود و سیب تو را چید؟!… می شود؟!

انصاف نیز چیز بدی نیست ،نازنین!

ظالم نباش !فاجعه تشدید می شود

این ،بذر عشق ، چیز عجیبی ست !… با شماست

یا سرو راست قامت و یا بید می شود!

گفتی : ( ببین! بهار به یک گل نمی شود!)

می گویمت ، دوباره به تاکید : ( می شود !)

حال تو هی بگو که زمستان گذشتنی ست

گیرم بله ! بدون تو کی عید می شود؟!

گل باش مرد خسته ز سرما سیاه شد

مردی که از دو چشم تو تبعید می شود

سیامک بهرام پرور

جسمم شده ست نقطه ی پیوند دردها

قدم خمیده تر شده از پیرمردها

در هیچ جا قرار ندارم ،قرابتی ست

این روزها میان من و دوره گردها

هربار خورده ام به زمین مثل بار قبل

تنها شکست سهم من است از نبردها

تسکین نداد گریه کمی از غم مرا

فرق است بین غصه ی زن ها و مردها

آن سوی آب ها به چه رنگ است آسمان؟

جز "آه" نیست پاسخ دریانوردها!

مسلم محبی

هر چند از طراوت چشمات خالی ام

سنگم نزن شکسته دل این حوالی ام

امروز را به خاطر تو شب نمی کنم

فرقی نمی کند شب و روز خیالی ام

اینجا ببین سکوت مراضبط کرده اند

فریاد مرده بر لب زنجیر لالی ام

حتی غزل دوای سکوتم نمیشود

در انتظار حادثه ای احتمالی ام

بی وسعت حضور تو پرواز ناقص است

ای آسمان بیا که زمین گیر کالی ام

در کوچه های تب زده از آه پنجره

یک شب قدم بزن که ببینی چه حالی ام

هر چند در مرام سکوتم گلایه نیست

سنگم نزن شکسته دل این حوالی ام  .

بهنام صداقت حور

نام من عشق است آیــا می‌‏شناسیدم؟

زخمی‌ام -زخمی سراپا- می‌‏شناسیدم؟

بـــا شما طـــــــــی‌‏کـــــرده‌‏ام راه درازی را

خسته هستم -خسته- آیا می‌‏شناسیدم؟

راه ششصدســاله‌‏ای از دفتر "حــافظ  "

تا غزل‌‏های شما، ها! می‌‏شناسیدم؟

این زمانم گــــرچه ابر تیره پوشیده‌است

من همان خورشیدم اما، می‌‏شناسیدم

پای ره وارش شکسته سنگلاخ دهر

اینک این افتاده از پا، می‌‏شناسیدم

می‌‏شناسد چشم‌‏هایم چهره‌‏هاتان را

همچنانی که شماها می‌‏شناسیدم

اینچنین  بیگــــانه از من  رو  مگردانید

در مبندیدم به حاشا!، می‌‏شناسیدم!

من همان دریایتان ای رهروان عشق

رودهای رو به دریـــا! می‌شنـاسیدم

اصل  من بــــودم ,  بهــانه بود  و فرعی بود

عشق"قیس"و حسن"لیلا" می‌‏شناسیدم؟

در کف "فرهـاد" تیشه من نهادم، من!

من بریدم "بیستون" را می‌شناسیدم

مسخ کرده چهره‌‏ام را گرچه این ایام

با همین دیدار حتی می‌‏شنـاسیدم

من همانم, آَشنــای سال‌‏هـای دور

رفته‌‏ام از یادتان!؟ یا می‌‏شناسیدم!؟

حسین منزوی

بیا از شانه ام سنگینی ِ این بار را بردار

بَمی شد رفتنت برگرد و این آوار را بردار

تو رفتی بستری شد قلب من درکنج تنهایی

بیا از سینه ام این مزمن ِ بیمار را بردار

چه شبهایی که این گردن گره با دست هایت خورد

بیا از روی این تن گردن ِ بیکار را بردار

نمی بینم که چیزی بین ما حائل شده اما

اگر هم هست برگردو تو آن دیوار را بردار

شدم مانند یک ساعت که میگردد به دور خود

بیا با فصل چشمانت کمی تکرار را بردار

تنم یخ کرد این بالا به مردم نیست امیدی

بیا این نعش آویزان شده بر دار را بردار

مجتبی اصغری فرزقی 

من شکستم ، تکه تکه، اینقدر حقم نبود

کوزه ای بودم که سنگی بی خبر حقم نبود

باغبان هیزم شکن را محرم خود کرده است

سبز بودم سردی دست تبر حقم نبود

چوب دیوار خودم را می خورم ، تکلیف چیست ؟

غرق در محدوده ای بودم که ((در ))حقم نبود

مثل ماهی ها به آب خوش خیالی می زدم

خام بودم صید ماه غوطه ور حقم نبود

هر کسی سهم خودش را  می برد از باغ عشق

سرو رعنا بودم  و درک ثمر حقم نبود

شور می خواهد رفاقت با دل تنگ حباب

قطره ای گم بودم و طعم سفر حقم نبود

هر چه سختی می کشم از تنگی آغوشهاست

با قفس خو کرده بودم بال و پر حقم نبود

رضا کرمی

وبلاگ شاعر : http://rezakaramy.persianblog.ir/