نبض شعر

گاهی چنان  بدم  که  مبادا ببینیم

حتّی  اگر به  دیده  رویا  ببینیم

من صورتم به صورت شعرم شبیه نیست

بر این گمان مباش  که  زیبا  ببینیم

شاعر شنیدنی است ولی میل ،‌ میل توست

آماده ای که بشنوی ام ، ‌یا  ببینیم

این واژه ها  صراحت  تنهایی من اند

با اینهمه ، مخواه که تنها  ببینیم

مبهوت می شوی اگر از روزن ات ، شبی

بی خویش ، در سماع غزل ها ببینیم

یک قطره ام ، و گاه چنان موج می زنم

در خود ، ‌که ناگزیر ی ، دریا  ببینیم

شبهای شعر خوانی من بی فروغ نیست

اما  تو با  چراغ  بیا  تا  ببینیم

محمد علی بهمنی

 از کتاب "شاعر شنیدنی است"

عاشق کودکیت، باختنم، در بازی

مطمئنم که دلت را به دلم می­بازی

ای که مانند پری های خدا پرنازی

به خودت مثل پری های خدا می­نازی

نرم و آهسته چنان آمده ای، آخرسر

در خیابان دلم حادثه ای می­سازی

خواستم گرمی خود با تو بسنجم اما

مثل هرپیرهنی فاصله می­اندازی

بوسه ها راز نهانند میان من وتو

ای پری چهره که گم بین هزاران رازی

گرچه بی­رحمی و چون سنگ­دلان می­خندی

مطمئنم که دلت را به دلم می­بازی...

سید علی رضایی

شبها که چشم مست تو پرناز می شود

یعنی گره زکار دلم باز می شود

ساز غم کلام تو شیوا و دلپذیر

در خلوت شبانه من ساز می شود

با قصه های روشن باران طلوع صبح

در من سرود عشق تو آغاز می شود

نقش نگاه گرم تو در ذهن سرد من

کم کم بدل به صورت یک راز می شود

یک روز یا دو روز ندانم تمام عمر

دل با غم فراق تو دمساز می شود

با مرغکان عاشق و گنجشککان کوی

بر بام و بر درخت هماواز می شود

وقتی روی زپیشم و تنها شود دلم

آنوقت پای غم به دلم باز می شود

محمد مهدی ناصری

عشق چیزی شبیه در زدن است

مثل دیدار ، مثل سر زدن است

هجرت خویشتن به محضر دوست

مثل پرواز ، مثل پر زدن است

سفری بین نــور و تــاریکی

سر زِ خاور به باختر زدن است

گفت و گو با نگــاه ، با ابرو

حرف دل را به یکدگر زدن است

مثل خواب است ، خواب ، اما نه

پرسه در خواب تا سحر زدن است

دشمنی در مرام حضرت عشـق

خنجر از پشت ، بی خبر زدن است

طعنه بر دوست پیش چشم رقیب

بیشتر مثل نیشتر زدن است

گفتن از عشق ، گفتن از معشوق

حرف بالاتر از خطر زدن است

باز داری ز عشق می پرسی

عشق آتش به خشک و تر زدن است

محمد سلمانی

قطره قطره اگر چه آب شدیم ابر بودیم و آفتاب شدیم

 ساخت ما را همان که می پنداشت

 به یکی جرعه اش خراب شدیم

 رنگ سال گذشته دارد همه ی لحظه های امسالم

 365 حسرت را همچنان می کشم به دنبالم

 قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم

 دیده ام در جهان نما چشمی که به تکرار می کشد فالم

 یک نفر از غبار می آید مژده ی تازه ی تو تکراری ست

 یک نفر از غبار آمد و زد زخم های همیشه بر بالم

 باز در جمع تازه ی اضداد حال و روزی نگفتنی دارم

 هم نمی دانم از چه می خندم ,هم نمی دانم از چه می نالم

محمد علی بهمنی

آرزو دارم که باز ، آن روی زیبا را ببینم

آن سر و آن سینه  ، آن بالای رعنا را ببینم

نقش رویای مرا  در چشم مشتاقم  بخوانی

تا در آن چشمان جادو، نقش رویا را ببینم

قصه ها گفتم به سودای تو با هم صحبتانت

تا نهان از چشم ها ، آن روی زیبا را ببینم

پیش پای خویش را آسان نمی بینم، کجایی؟

ای چراغ زندگی ، تا عرش اعلی را ببینم

با من وحشی، نمی دانم چه کردی، کین زمان من

بهر دیدار تو ، خواهم  جمله دنیا را ببینم

دیدن روی توام بس نیست، کی باشد که یک دم

ای سراپایم  فدایت، آن سراپا را ببینم؟

رخصتم ده، تا نهان از مردمان، آیم به سویت

وان اشارت های گرم عشرت افزا را  ببینم

گر اجازت هست، آن لب های شیرین را ببوسم

ور اجازت نیست، آن خوش بوسه  لب ها را ببینم

آرزو دارم که یک شب ، مست آغوش تو گردم

یا در آنجایی که خسبی مست ، آنجا را ببینم

پژمان بختیاری

روز اول پیش خود گفتم

دیگرش هرگز نخواهم دید

روز دوم باز میگفتم

لیک با اندوه و با تردید

روز سوم هم گذشت اما

بر سر پیمان خود بودم

ظلمت زندان مرا میکشت

باز زندانبان خود بودم

آن من دیوانه عاصی

در درونم هایهو می کرد

مشت بر دیوارها میکوفت

روزنی را جستجو می کرد

در درونم راه میپیمود

همچو روحی در شبستانی

 بر درونم سایه می افکند

همچو ابری بر بیابانی

می شنیدم نیمه شب در خواب

هایهای گریه هایش را

در صدایم گوش میکردم

درد سیال صدایش را

شرمگین می خواندمش بر خویش

 از چه رو بیهوده گریانی

در میان گریه می نالید

دوستش دارم نمی دانی

بانگ او آن بانگ لرزان بود

کز جهانی دور بر میخاست

لیک درمن تا که می پیچید

مرده ای از گور بر می خاست

مرده ای کز پیکرش می ریخت

عطر شور انگیز شب بوها

 قلب من در سینه می لرزید

مثل قلب بچه آهو ها

در سیاهی پیش می آمد

جسمش از ذرات ظلمت بود

چون به من نزدیکتر میشد

ورطه تاریک لذت بود

می نشستم خسته در بستر

خیره در چشمان رویاها

زورق اندیشه ام آرام

می گذشت از مرز دنیا ها

باز تصویری غبار آلود

زان شب کوچک  ‚ شب میعاد

زان اطاق ساکت سرشار

از سعادت های بی بنیاد

در سیاهی دستهای من

می شکفت از حس دستانش

شکل سرگردانی من بود

بوی غم می داد چشمانش

ریشه هامان در سیاهی ها

قلب هامان میوه های نور

یکدیگر را سیر میکردیم

با بهار باغهای دور

می نشستم خسته در بستر

خیره در چشمان رویا ها

زورق اندیشه ام آرام

میگذشت از مرز دنیا ها

روزها رفتند و من دیگر

خود نمیدانم کدامینم

آن مغرور سر سخت مغرورم

یا من مغلوب دیرینم ؟

بگذرم گر از سر پیمان

میکشد این غم دگر بارم

می نشینم شاید او آید

عاقبت روزی به دیدارم

فروغ فرخزاد

چـــه وقت گــــل کند آیا شکوفه های تنت

چه قدر مانده که دستم رسد به پیرهنت ؟

چگــونه صبــر کنــم تا کـــه باز برچینــم

شکوفه ی غزل از گیسوان پر شکنت

غمـی نجیب نهفته ست در دلم  که مرا

رها نمی کند احساس دوست داشتنت

تو آن دقایق شیرین خاطرات منی

ببر مـرا بــه تماشای باغ نسترنت

تمام شهر به تایید من بپا خیزند

اگـــر دقیـــق ببینند از نگاه منت

چگونه با تـــو بجوشــــم؟چگــونه دل بدهم ؟

منی که این همه می ترسم از جدا شدنت

محمد سلمانی

وقت وداع دیده به رویش دچارتر

من بی قرار بودم و او بی قرارتر

نام تو را اگر به کوه کنده ام خطاست

عشقی و بر کتیبه ی دل ماندگارتر

هر سو که گم شدند تو را یافتند و باز

از بی شمار گمشدگان بی شمارتر

عمری مرا هوای غمت پرورانده است

پروردگارتر شو... پروردگارتر

بر من خیالت از همه سو راه بسته است

دل بسته ام به پر زدنی بی حصارتر

هر چند همنشینی ما آب و آتش است

ای کاش می نشست کمی در کنارتر

مهدی مظاهری

بغض های کال من شوق رسیدن داشت، نه؟

اشک من دیدن که نه... اما شنبدن داشت، نه؟

از همان روزی که آدم دل به حوا داده بود

رقص گندم‌دانه‌ها در خوشه چیدن داشت، نه؟

قصر، زندان، قعر چاه؛ اصلاً چه فرقی می‌کند

ناز یوسف در همه‌عالم خریدن داشت، نه؟

کاشکی باور کنی تقصیر چشمانم نبود

آن انارِ گونه‌ها از دور چیدن داشت، نه؟

راستی یادم نمی‌آید، تو یادت مانده است

نبض من در دست‌های تو تپیدن داشت، نه؟

مثلِ تو تنها یکی، تنها یکی می‌آفرید

هرکه عاشق بود و قصد آفریدن داشت، نه؟

سید مهدی طباطبایی یاسین