نبض شعر

گم شدن در بازوان تنگ دنیایی بزرگ

فکرهایی کوچک اماساکن جایی بزرگ

با غم ای کاش ها سرکردن هرروزه و

انتظاردیدن تعبیررویایی بزرگ

دلخوشی کوچکی آوردعشق و پشت آن

ایستاده خط قرمزهای امایی بزرگ

در سر رودی اگرشوق سرازیری نبود

بسترش راهی نمیشد سوی دریایی بزرگ

مثل ابری پابه ماه آبستن بغضم ولی

خودخوری را یاد من دادند غم های بزرگ

سال ها گشتیم اما عاقبت جز این نبود:

مرگ تنها پاسخی پشت معمایی بزرگ

مرضیه فرمانی

حالا که آمده‌ای
توان ایستادن ندارم
بنشین
سر بر زانوانم بگذار
حالا که آمده‌ای
دیگر نه شاعرم نه عاشق
فقط این پنجره را ببند تا دلم نگیرد
حالا که آمده ای
همین جا بنشین و فقط از خدا بپرس
چقدر با هم بودن خوب است ..
حالا که آمده‌ای
گریه نمی‌کنم
این باران از آسمان دیگری است ..
حالا که آمده‎ای
چه لباس‎های مهربانی پوشیده‎اند
همه‎ی این کلماتی که از تو می‎گویند

حالا که آمده‌ای
می گویم چه ماجرای قشنگی است
کبوترها دانه‌هایشان را در زمین می خورند و
امتحانشان را در آسمان پس می دهند

حالا که آمده ای
نمی خوابم
وقتی منتظر کسی نیستی چه قدر بیداری بهتر است ..

حالا که آمده ای
دلم برای این ماه و این ستاره می سوزد
امشب چگونه سر بر بالش خواب می گذارند
با این همه بیداری! …..

“محمدرضا عبدالملکیان”

مشکلی نیست ، بگویند طرف کم دارد

حال دیوانه کجا قصه مبهم دارد

جبرئیلم اگر امروز ، به من خرده نگیر

دکمه در دکمه تنت حضرت مریم دارد

باز با ارتش زیبایی تو درگیرم

خط چشمت خبر از خط مقدم دارد

لای موهات اسیرم ، تو مرا دار بزن !

آنکه پیروز شده حق مسلم دارد

بعد هر حادثه امداد رسانی رسم است

لعنتی ! لمس تنت زلزله بم دارد

وعده های سر خرمن همه ارزانی شیخ

با تو هر لحظه دلم میل جهنم دارد

علی صفری

شب در سکوتِ آینه آشوب می کنی

حالم بد است، حالِ مرا خوب می کنی

بیدار می کنی تو گلوی پرنده را

هاشور می زنی به لبم طرحِ خنده را

من بُهتِ سرد و ابریِ یک آه ممتدم

در درّه ی عمیقِ نگاهت مردّدم!

لبخند را به روی لبم قاب می کنی

رسمِ قدیمِ آینه را باب می کنی

ماه از لبانِ شیری تو آب می‌خورَد

صدها ستاره بر تنِ تو تاب می خورَد!

عالَم برای خواندنِ تو گوش می شود

شب پیشِ چشم های تو خاموش می شود….! *

یدالله گودرزی(شهاب)

با تشکر از یلدا محمدی بخاطر پیشنهاد این شعر

خدا کند که کسی حالتش چو ما نشود 

سر تمام عزیزانتان جدا نشود

برادران شما را یکی یکی نکُشند

میان حرمله ها عمه ای رها نشود

از این به بعد اگر بی بهانه گریه کنم

به من نخند و نگو مخفیانه گریه کنم

همان ترانه که با هم به خنده می خواندیم

زمان آن شده با آن ترانه گریه کنم

زمانه خواست که دود از سرم بلند شود

زمانه خواست ته قهوه خانه گریه کنم

تمام عمر به ساز زمانه رقصیدم

بگو چگونه به ساز زمانه گریه کنم؟

تو در مقابل و ایمان و عقل پشت سرم

مرددم چه کنم در میانه گریه کنم؟

تو را فقط برسانم به خانه ات.. خود را

سریعتر برسانم به خانه گریه کنم.

من از شب های تنهایی، هزاران داستان دارم

درون دل نمی دانی، چه اندوهی نهان دارم

وقتی بیایی سینه را ، خانه تکانی می کنم
رنگ تمام پرده‌ها را آسمانی می کنم

وقتی بیایی روز و شب چون کودکان نو سخن
با ذوق ، در دنیای تو شیرین زبانی می کنم

آنقدر خیره مانده ام بر عکس‌های کهنه ات
انگار دارم قاب‌ها را هم روانی می کنم

طاقت نمی آرم کسی آیینه ات را بشکند
با قیل و قال سنگ‌ها هی مهربانی می کنم

من با تمام واژه‌ها اتمام حجت کرده ام
شعر تو را ... شور تو را ... روزی جهانی می‌کنم

یک جای دنیا – شعر- با هم آشتی‌مان می دهد
آنوقت هر شب در هوایت شعر خوانی می کنم

دیگر چه فرقی می کند من پیر باشم یا جوان؟!
وقتی تو باشی تا ته دنیا جوانی می کنم

حسنا محمدزاده

به خودش آمد و فهمید که چشمش تر بود
دو قدم مانده به بالای سر اکبر بود

تازه فهمید چه روزی به سرش آمده است
یا که بهتر چه به روز پسرش آمده است